منوچهري كه به دليل توصيفهاي نابي كه از طبيعت و خصوصا بهار نموده او را شاعر طبيعت مي نامند شعري جالب دارد كه در آن از ابتدا تا بيت آخر به توصيف يك اسب مي پردازد و هر اندام و حركت اسب را به چيزي مانند مي كند و در بيت آخر كه هدف شاعر است به گلايه اي زيبا از شاه مي پردازد كه به او اسبي اينچنين داده است اما زين اسب را به او نداده است و اسب بدون زين هم مانند كوزه بدون دسته مي باشد كه هم حمل كردن كوزه بدون دسته مشكل است و هم احتمال افتادن كوزه و خرد شدنش خيلي زياد است همچنان هم سوار اسب بي زين شدن مشكل بوده و در صورتي كه اين سختي را هم تحمل نمايي باز احتمال فرو افتادن از اسب و زخمي شدن مي باشد .همچنين در اين شعر انواع صنايع ادبي را به كار مي برد كه شعر را بسيار زيبا مي نمايد .

آفرین زان مرکب شبدیز فعل رخش خوی            اعوجی مادرش و آن مادرش را، یحموم شوی

گاه بر رفتن چو مرغ و گاه پیچیدن، چومار          گاه رهواری چو کبک و گاه برجستن، چو گوی

چون نهنگان اندرآب و چون پلنگان بر جبال        چون کلنگان در هوا و همچو طاووسان به کوی

لطفا براي مشاهده بقيه به ادامه مطلب مراجعه فرماييد .